Toen ik in de jaren zeventig student was aan de kunstacademie verzuchtte een van de docenten eens tegen me hoe jammer het was dat zoveel getalenteerde vrouwen na deze opleiding – met een gelijke verhouding mannelijke en vrouwelijke studenten – hun artistieke ambities opzij zouden zetten; voornamelijk vanwege het moederschap.

De helft van onze bevolking bestaat uit vrouwen, maar waar de beslissingen genomen worden zijn het nog steeds vooral mannen die aan de knoppen zitten. In beroepen waar ze parttime kunnen werken, zoals in de zorg en in het onderwijs zijn vrouwen in de meerderheid. Dat is gemakkelijker te combineren met een gezin. Hun ambities zetten ze op een laag pitje. Zelfs de gemeenteraden zijn geen afspiegeling van de bevolking. Daar waar je als inwoner invloed kunt hebben op beleid in je eigen omgeving, zie je overwegend mannen.

Ik ben heel erg blij dat we in mijn gemeente sinds kort een vrouwelijke burgemeester hebben. Van de 29 gemeenteraadsleden zijn er slechts vijf vrouwen, waarvan ik er een ben. En dat zijn dan niet de jongste. Waar zijn de twintigers, dertigers en veertigers? Bij deze roep ik alle vrouwen op om wat ambitieuzer te worden en hun plaats op te eisen.